Winnifred
| 18 september 2005, 15:16he he daar gaan we dan! | |
 | |
| 19 september 2005, 10:55wie is mijn reisgenoot | |
 | |
| 20 september 2005, 11:27Ernesto | |
 We schudden elkaar de hand. ' Ernesto" zegt hij " Winnifred" zeg ik terug. " Ik had al op je gerekend " zegt hij terwijl hij een fles wodka openschroeft en 2 glaasjes voor mij neerzet. " Hoe kunnen we de reis beter beginnen als met russische kaviaar en dito wodka? " Uit zijn zak haalt hij 2 zilveren kaviaarlepeltjes en maakt het potje open, dat hij ook voor mij op tafel neerzet. Zelf neemt hij plaats tegenover mij, op het onderste stapelbed. '"Om alvast de smaak te pakken te krijgen!" glimlachend kijkt hij mij aan, zijn ogen twinklen licht en in zijn wangen vormen zich kuiltjes. Al zittend en mee wiegend met de schommelende trein genieten we van de wodka en de kaviaar. Ernsto vertelt net afgestudeerd te zijn in zijn graad diergeneeskunde en reist via rusland naar mongolie, naar china en verder .Hij heeft zijn reisdoelen nog niet zo helder, een avontuurlijke reis, dat moet het worden. Hij is half argentijs- nederlands. Prachtige donkere levendige ogen , en bijna zwart haar, een licht getinte huid. Ik had het visueel gezien slechter kunnen treffen met mijn reisgenoot . Ik vertel hem dat ik een tussenstop maak te JEKATENBURG, om verre familie te bezoeken. Ik ben voor een kwart Nederlands, Russisch en Pools. Mijn poolse roots heb ik vorig jaar met een trek tocht door Polen al gevoeld, geproeft, gezien , gehoord en beleefd. Nu is mijn russische zijde aan de beurt. Na dit bezoek weet ik nog niet waar ik heen ga. Ik heb een jaar sabbalical genomen dus tijd heb ik genoeg. Al meimerend over onze reisdoelen en hetgene nog komen gaat kijken we stil voor ons uit. Per km dat de trein aflegd, raak ik verder verwijderd van Nederland en mijn gesettelde leventje daar. Buiten flitst het koude natte landschap voorbij, het kacheltje loeit op volle toeren, de warmte slaat op het raam, de condens kringelt in kleine straaltjes naar beneden........ | |
| 21 september 2005, 12:58dag 2 | |
 Vaag herinner ik mij ineens dat ik s' nachts nog op de gang aan het dolen was, op zoek naar een toilet , en daarbij bij de buurvrouw opbotste. Ze heet Rosanne en deelt haar coupe met haar drie konijnen en Daphne. Ik hoop niet dat ik een al te dronken indruk heb achtergelaten..........het leuke is: we hebben zelf een toilet in de coupe! Als ik haar vandaag nog tegen kom zal ik eens informeren. Aangekleed en wel loop ik de gang op. De grote ramen geven prachtig uitzicht op de omgeving, en aangezien ik een prima fototoestel heb, en dus ook uit een rijdende trein probleemloos kan fotograferen, heb ik snel bovenstaande foto gemaakt. Als ik de eetwagon betreed zitten daar Rosanne en Daphne die me uitnodigen aan tafel. Ze zei dat ze erg heeft gelachen om me en wel door had dat ik teveel gedronken had. Ze heeft me gelukkig nog terug kunnen deligeren richting mijn coupe. We praten vervolgens veel over onze reisdoelen en dat het zo heerlijk is huis en haard te verlaten op zoek naar het onbekende. ik vertel ze meteen van mijn tussenstop waar ik mijn verre oom en tante zal ontmoeten. Na dit gezellige en heerlijke maal is het nog circa 5 uur voordat we aan zullen komen te JEKATENBURG. ik besluit met mijn lonley planet in de lounche coupe mij voor te bereiden op het eerste uitstapje van de reis. De trein zal namelijk 24 uur stoppen om voorraden, water e.d. aan te vullen. | |
| 22 september 2005, 10:20aankomst te JEKATENBURG | |
 Ernesto blijkt ook al wakker: hij heeft een gat in de dag geslapen. Hij wist nog niet wat te gaan doen te Jekatenburg, dus ik nodig hem uit om mee te gaan naar mijn familie , dat vinden ze vast wel goed ( ik heb trouwens zoveel spullen voor hen meegenomen,ik kan ook wel iemand gebruiken voor het dragen ;-) ). Het lijkt hem fantastisch om eens bij een echte russische familie op bezoek te gaan. " Ik neem de overgebleven fles wodka wel mee" voor hun gastvrijheid. Ik heb zelf een heel pakket uit nederland meegenomen. Dropjes, speculaasjes, en veel Jenever, in zo een klimaat wel zo lekker, een hartverwarmertje. Verder een hele doos vol met lang houdbare voedingsmiddelllen. Ook voor hun dieren heb ik vele zakken voer meegnomen. Ze hebben geen kinderen, en hun dieren zijn hun heilig. Ze leven van hun eigengemaakt geiten- en schapenkaas , verkoop van geiten -en koemelk, verse eieren, en ook lammetjes worden in het voorjaar verkocht. Alles komt van eigen boerderij. Als de trein tot stilstand komt staat iedereen te dringen in de gang. Ik zie Rosanna helemaal vooraan staan en ze knipoogt naar me. Ze roept: " he win...zie ik je morgen rond deze tijd in het restaurant? dan kletsen we ff bij!" " Ja afgesproken" roep ik terug. Na 24 uur in een warme trein te hebben gezeten, heb je graag wat frisse lucht en beweging. We hebben maar 24 uur voordat de trein weer vertrekt, en het is nu 16.30u. we blijven dus een nachtje slapen bij de Stubenitski's. Opeens zie ik een bekende uit Breda die ik in het park had ontmeot: ZENZI met haar zoontje. Ze gaat weer terug naar Rusland. Ze slaapt vanavond bij vrienden. We zullen vast snel weer bijkletsen. Op het perron zijn de Stubenitski's gemakkelijk te herkennen, want ze dragen de traditionel kledij die ze ook op de foto aanhadden. Ik zal morgen in mijn dagboek schrijven hoe dit bezoek gegaan is, want ik wil mijn volledige aandacht houden bij mijn familie. | |
| 23 september 2005, 12:21dag 2 -3 | |
 Ik spreek geen russisch, maar ze spreken beiden vloeiend engels. Ze zijn allebei leraar engels geweest en hebben zich sinds 5 jaar min of meer teruggetrokkken op hun boerderij. Ze geven vrijwilllig les aan de mensen in het dorp voor wie wil. Vanaf het station nemen we allemaal plaats op de wagen, voorgetrokken door een stevige pony. We moeten nog een eindje rijden want ze wonen net buiten de stad, tegen een klein dorpje aan met circa 80 inwoners. Ingepakt in warme dekens krijg ik mijn 1e indrukken van het Russische stadse leven. Het is een beetje ene sombere stad, en zeker de buitenwijken. Ik ben Blij als de hun huis op een heuvel zien opdoemen. Het is een oude kerk die nu is bewoond. De schapen grazen op de weilanden eromheen. Binnen is het warm en knus. Als eerste valt de enorme boekenkast op, goed gevuld met literatuur, en wetenschappelijke boeken. Ook hangen er enige schilderijen aan de muur die Dunya zelf heeft geschilderd. Ze heeft talent maar geeft haar werken weg aan degene die het wil hebben. Vooral het schilderij met een Russische mystereuze dame spreekt mij erg aan. Ze hebben winter’s niet zo heel veel slaapruimte voor gasten, omdat de hooijschuur nu wel echt te koud is, dus Ernesto en ik delen de logeerkamer. Er staat maar 1 bed., maar dat is wel groot genoeg voor 2. Als eerste krijgen ze van ons de kado’s uit Nederland. na een lekker warm drankje en wat brood met geitenkaas krijgen we een rondleiding over het terrein. Ernesto bekijkt ondertussen de dieren nauwlettend, maar op het 1e gezicht zijn alle dieren gezond. Bij navraag bij Jacek en Dunya blijken zij ook geen zieken dieren te hebben opgemerkt. Jacek vertelt wel dat er op de boerderij van een vriend van hem een vreemde schapenziekte heerst. Ernesto spreekt af de volgende ochtend met jacek naar de schapen te gaan kijken. Eenmaal binnen zijn jacek en Dunya druk bezig in de keuken, Als gasten zijnde mogen we niet meehelpen dus ernesto en ik zitten voor de haard te genieten van de warmte. Ik merk dat hij soms stiekum naar mij kijkt , en ook Dunya fluisterde even tevoren in mijn oren dat ze zag dat ernesto zo warm naar me keek. Op de 1 of andere manier zit hij wel steeds in mijn hoofd. Toen ik gisteren aan het lunchen was met Rosanna miste ik zijn gezelschap. Ik kijk graag naar hem. Ik heb elk plooitje van zijn gezicht al bestudeerd, zijn haar, zijn lichaam, zijn moteriek en zijn manier van praten. Als hij naar me lacht krijg ik het warm en raak helemaal van mij stuk. Hij is wel bijna 10 jaar jonger dan ik en ik vraag mij af of hij mij niet te oud vindt. Als amuze eten we met zijn vier Zakoeski ( koude hapjes ) in de vorm van wortel, augurk, heerlijke kaviaar, rauwe zalm en koolsalade. Ook donker brood met eigen roomboter eten we op onder het genot van een ijskoud glaasje wodka. Ondertussen praten we over de Russische maatsschappij en gewoonten , en de nederlandse. Jacek en Dunya zijn nog nooit hun land uitgeweest, en hebben daar ook niet echt behoefte toe. Ze lezen heel veel en weten uitstekend wat er gaande is in de wereld. Wat dat betreft hebben we wel dingen gemeen, ik ben ook erg geintereseerd in de wereld, mensen, natuur en dieren, geschiedenis, filosofie, literatuur, kunst en cultuur. Ik sta ook altijd voor mensen klaar, net als Jacek en Dunya dat doen. Zal toch wel in de genen zitten. na de ameuzes hebben Dunya en Jacek een heerlijk maal bereid. Natuurlijk mag de Borsjtsj niet ontbreken. Met zijn vier zitten we nog uren aan tafel te praten , te lachen , te eten en te drinken. De wodka vloeit rijkelijk, de tongriem word steeds losser. We genieten nog wat na bij de haard en kruipen vervolgens zeer voldaan in bed. Eernesto is wel een beetje aangeschoten. Al s we in bed liggen is hij doodstil. Ik vraag hem wat er is. Hij zegt niet te weten waar te beginne. Na nog even stilte zegt hij plotseling: “ Winnifred, sinds ik je heb leren kennen is er iets gebeurd met mij. We kennen elkaar nog maar net, maar toen ik je voor het eerst in de ogen keek, wist ik het: ik wil altijd bij haar blijven. “ ik ben aan de ene kant met stomheid geslagen , ik vertel hem dat ik een soort verbintenis voel met hem, alsof ik niet meer alleen ben, maar 1 geheel met een ander ziel samen. Als hij niet dronken was geweest had hij dit vast niet gezegd, want het klinkt allemaal wel erg voorbarig omdat we elkaar echt pas net 2 dagen kennen. Zwijgend liggen we naast elkaar en kruipen wat dichter bij elkaar. ‘ Ernesto? “ vraag ik. Ik krijg geen antwoord, hij slaapt. Als ik wakker word kijk ik rechtstreeks in Ernesto’s wakkere ogen. Volgens mij heeft ie al een uur naar me liggen staren. Voorzichtig vraag ik hem of hij nog weet wat hij mij heeft verteld. Ja dat wist hij nog. Ik voel me ineens niet zo op mijn gemak. We hebben uitgespoken iets heel bijzonders voor elkaar te voelen, maar we hebben elkaar verder nog nooit gezoend of aangeraakt. Gelukkig streelt hij even door mijn haar waardoor ik voor het eerst zijn gezicht durf aan te raken en hem streel. Abrubt stop ik met strelen omdat er op de deur geklopt word en jacek binnen komt met een dienblad met gloeiend hete koffie. Hij drinkt gezellig een kopje mee al zittend op de rand van het bed. Na het ontbijt is het alweer 1000u en gaan we met zijn vieren op weg naar de vriend van jacek , Kuritsa. Om 1630 moeten we weer terug zijn op de trein. De schapen van Kuritsa zien er niet zo goed uit. Ze zijn allemaal veel te mager. Na enig onderzoek constateerd ernesto dat zij allen wormen hebben. Het wormenspul van Kuritsa heeft klaarblijkelijk niet gewerkt. gelukkig heeft Ernesto een heleboel bij zich en geeft maar graag een voorraadje weg. Als dank word er een grote lunch aangericht , waarbij ook weer de wodka niet mag ontbreken. Ik begin te denken dat de mensen op wodka leven hier. Het is zo ingeweven in de dagelijkse routine. Vrolijk en wel brengen Jacek en Dunya ons later die middag terig richting station. We beloven contact te houden en ik kom zeker nog terug. Als kado krijg ik een schilderij van Dunya...die van die misterieuze russcische dame. Jackec fluisterd nog dta ie hoopt dat het wat word tussen Ernesto en mij. hij vind Ernesto zeer sympathiek. Hte is inmiddels 1700u en ik begeef mij richting de retauratie waar ik met Rosanna en haar reisgenoot het avondmaal zal nuttigen. Ernesto gaat niet mee, hij kan geen hap door zijn keel krijgen, en ook bij mij verdrijven vlinders mijn eetlust. | |
| 27 september 2005, 09:31dag 4 5 6 | |
 lezen, maar voornamelijk met Ernesto. De avond van dag 3 was het toch zover gekomen dat wij samen in bed zijn beland, en ik moet bekennen dat wij de 1e 48 uur onze coupe niet eens zijn uitgeweest. Nog zoveel te ontdekken aan elkaar , en veel in te halen in de zin dat ik al 2 jaar vrijgezel ben gebleven. Als je dan intimiteit beleeft , zowel lichamelijk als geestelijk, beleef je dat ook zeer intensief en kun je er geen genoeg van krijgen. te vergelijken met ene vulkaan die na sluimerend actief te zijn geweest eindelijk volledig uitbarst. De 2e dag s' avonds in de restauratie was het op slag duidelijk waarom Rosanne, Daniel en Zenzi ons in 2 dagen nergens hebben gezien. Ze waren uiteraard erg blij voor ons. Van de passagiers hoorde ik dat de verveling toch enig sinds was toegeslagen en dat erg werd uitgezien naar de volgende stop , NOVOSIBIRISK . Het sneeuwt nu bijna continu, de witte vlokken gaan op in een dito wit landschap waardoor naar buiten kijken ook geen tijdverdrijf meer is. De tijd word dus gedood met lezen, en kletsen met elkaar, wat overgens ook erg gezellig is. Zo brengen ik en Ernesto de gehele avond door in de lounche coupe, samen met Zensi , Rosanna en haar reisgenoot en een handjevol andere passagiers. De konijnen van Rosanne lopen vanavond los door de coupe. Morgen zullen we aankomen te NOVOSIBIRISK , gelukkig al vrij vroeg in de ochtend en blijft de trein maar liefst 48 uur stilstaan. Ik wil gaan fotograferen, terwijl Enrnesto met zijn tekenblok op pad zal gaan. Omdat het zo koud is buiten ( -25 inmiddels ) zal hij zich toeleggen op het leven van russen binnen. Met die koude kan hij zijn potlood amper vasthouden en bevriest het grafit. Cafe’s , restaurantjes e.d. zal hij hiervoor aandoen. Hij heeft ook kunnen regelen dat hij dag 2 mag rondlopen in een verouderde werkende fabriek, om daar de omstandigheden van de arbeiders vast te leggen. Ik zelf fotografeer ongeveer dezelfde thema’s, maar ook de verstedelijking en sociale leefomstandigheden van de inwoners komen aan bod. We gaan ieder ons weegs de 2 dagen te Novosibirisk , maar spreken wel s’ avonds af om samen te dineren en ergens een slaapplaats te gaan zoeken. We hebben het ook gehad over het verloop van de reis. Het liefst reizen we vanaf nu samen, waarbij we regelmatig dagen afzonderlijk zullen doorbrengen. Of we naar China gaan, of de steppen van Mongolie, dat is nog niet duidelijk. | |
| 27 september 2005, 14:45NOVOSIBIRISK | |
 Bepaalde mensen hebben zichtbaar wel de vruchten geplukt van het nieuwe politieke en economische klimaat na de val van het ijzeren gordijn ( deze rijden rond in de nieuwste BMW's en gaan gekleed volgens de laatste franse mode ) , terwijl andere letterlijk op straat of met keihard werken in de meest abobinabele arbeidsomstandogheden een schraal kostje bij elkaar trachten te verzamelen. Zoals bovenstande foto wel weergeeft. van alle indrukken ben ik danig moe. Ik besluit eens vroeg te gaan slapen en moregen weer verder te schrijven in mijn dagboek. het zal weer 3 dagen duren tot het volgende station Irkeotsk, dus ik heb tijd genoeg om te schrijven. | |
| 28 september 2005, 12:01Foto omstandigheden Novosibirsk | |
 | |
| 28 september 2005, 12:03Ook vrolijke momenten te Novosibir | |
 Juist onder dit soort omstandigheden komen mensen in hun wijk of gemeenschap dichter tot elkaar, ze helpen elkaar waar mogelijk en d.m.v. feesten en dansen wordt even de dagelijkse sleur vergeten. Morgen zal ik mijn verslag schrijven over mijn bezoek aan Novosibirsk. | |
| 03 oktober 2005, 13:16Dag 1 Novosibirsk | |
 Ik besluit eerst het oude stadscentrum te gaan bezoeken. Daar struikel ik bijna over een man die met zij hoofd uit het riool steekt. Ik had daarover wel iets gelezen, in veel steden, en vooral als het koud is, leven mensen onder de grond, in een eigen gecreërde wereld. Dit gebeurt in steden als New York, Boekarest en dus ook Novosibirsk. Ik maak snel een foto van de man. Zij angstige en verbeten blik leg ik hierbij vast. Aan de overkant van de straat stopt voor een sjiek hotel zojuist het laatste model van Mercedes. Een man en vrouw gekleed volgens de laatste franse mode stappen over een rode loper het hotel binnen. Wat een comtrast met de arme man die in het riool leeft. Omdat ik de taal niet spreek kan ik de man niets vragen, maar stop hem wel 20 u.s. dollars toe. Dan lichten zijn ogen op, en vervolg ik mijn weg. Ik verken het oude centrum , en maak wat foto’s, o.a. van een oude kerk. Weer buiten sneeuwt t nu behoorlijk en de wind is behoorlijk in kracht toegenomen. Ik zie geen hand voor ogen en besluit het fotograferen maar te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar een cafe. Een glaasje brandewijn zou ik nu wel lusten. Ik besluit niet lang te twijfelen en loop het e1e de beste cafeetje in. Het is er niet druk. Aan de bar zit een man met zijn hoofd op zijn armen. Twee barkrukken verder een vrouw, met een snor! Dat zie ik wel vaker in oost Europa : vrouwen van middelbare leeftijd met een snor. Mijn pools - Russische bloed laat ook zo zijn kleine blonde spoortjes na op mijn bovenlip, welke ik met enige regelmaat verwijder. Ik glimlach naar de barman ( hij kijkt nors terug ) en bestel met handen en voeten een glaasje brandewijn. Vrolijk zal je niet worden in dit troosteloze cafe. Het is er zo koud dat je je adem kan zien. Na mijn 2e glaasje krijg ik het al wat warmer. Ook komen er meer mensen binnen. Mannen helemaal zwart van het koolstof komen hier na werktijd nog een glaasje drinken. Mij kijken ze maar vreemd aan. Opeens komt 1 van de mannen naar mij toe en vraagt in het engels waar ik vandaan kom. En zo praat ik nog uren met Nocolai over het leven in rusland, de kolenmijnen, in Novosibisk. Hij zegt ook dat het leven niet altijd zo zwart en somber is en om dat te bewijzen word ik voor de volgend dag uitgenodigd om bij hem in de wijk het jaarlijkse dans feest bij te wonen. Ik beloof hem te komen en hij geeft mij zijn adres. Het is alweer bijna 2200uur! Ik heb niet eens gegeten! Ik zal eens gauw nara de hostel gaan. Hopelijk hebben ze daar nog een klein hapje voor me , en anders heb ik pech, dan stil ik mijn honger wel op een andere wijze, met Ernesto. | |
| 10 oktober 2005, 14:25dag 2 Novosibirsk, het misterieuze schilderij | |
 Ernesto gaat naar een oude fabriek die nog in bedrijf is om er te tekenen, we zien elkaar wel weer in de trein vanavond. Ik moet wel op tijd vertrekken, want asl je om 1630 niet op de trein bent, heb je pech. Het is een zonnige dag en ik neme het OV naar de wijk waar Nicolai woont. Niets rijd op tijd, dus dat belooft wat voor de terug weg. Als ik een paar straten van Nocolai's huis uitstap hoor ik al vrolijke muziek en een hoop gejoel. Als ik de straat in loop is deze bontgekleurd van de klederdracht. Nicolai heet mij gastvrij welkom met een eigengemaakt drankje ( mijn slokdarm brandt ) en stelt mij voor aan zijn familie, vrienden en buren. " je bent net op tijd" zegt hij..en wijst naar naar een enorm lange rij tafels, gedenkt met allerlei lekkers. Vis, vlees, groente, geconfeite vruchten, alles wat het land te bieden heeft. het meeste is gedroogd of komt uit weck potten, want in de winter groeit er weinig enis de grond bevroren. Ik word van harte uitgenodigd om foto;s te nemen en na het eten ga ik dan ook aan de slag. Een paar uur later is het alweer tijd om weg te gaan. Nicolai wil me graag weg brengen, maardat weiger ik beleefd. Al is het niet te merken aan hem , ik geloof dat ie al een liter van dat sterke spul opheeft. Ik krijg er zelfs nog een paar flessen van mee, om met mijn medepassagiers te veroberen. Ik beloof ze de foto's nog na te zenden. Op de hoofdweg steek ik mijn hand op, en een zgn. zwarte gammele taxi stopt en zal mij naar de trien brengen. De rit gaat voorspoedig, al ben ik blij als ik weer vaste grond onder de voeten heb op het station. De chauffeur slingerde als een gek, volgens mij was ie dronken. Zie je veel hier in Rusland, dronken mensen... Een maal op de trein aangekomen, zoek ik een plaatsje voor al die flessen. Daarbij stoot ik het schilderij om wat ik van mijn tante heb gekregen. Er is wat verf afgebladderd, en tot mijn verbazing zie ik dat er een ander schilderij onder deze is verborgen. De stijl is mij erg herkenbaar: het lijkt op van Gogh! Ik besluit er verder maar vanaf te blijven, en verstop het schilderij tussen de planken van mijn koffer . In nederland zal ik er wel na laten kijken. Wat heeft mijn tante me nu weer in handen gegeven? Het is inmiddels 1600uur en van ernesto nog geen spoor te bekennen. Ik maak mij wat zorgen, hij zal toch nog wel op komen dagen? Al zijn spullen, behalve een klein tasje en zijn tekenblok zijn weg . Ik besluit niet te blijven wachten, en met een paar flessen onder de arm besluit ik Rasonna , Daniel en enige andere buren en Zensi er 1 tje kadoo te doen . Als ik bij de coupe van Zensi ben aangekomen begint de trein inmiddels op te starten, en nog steeds geen Ernesto. Mijn hart breekt, mijn adem mij benomen, wat is er aan de hand?? | |
| 17 oktober 2005, 14:47Wie is Ernesto?? | |
 Waar is Ernesto? Vanalles passert de reveu in mijn gedachten : heb ik iets verkeerd gezegd of gedaan ? Houd hij soms niet van me, is de liefde over? Is hij berooft door een stel criminelen, in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten ergens in het bos? Is ie verdwaald in de stad? Of heeft ie gewoon de verkeerde bus gepakt naar het station? Of nog een spreekwoordelijk 'pakje sigartetten' gaan halen en dus met de noorderzon vertrokken? Is ie in een staking terecht gekomen waardoor alle wegen zijn versperd? Is er in de oude fabriek waar hij vandaag ging tekenen een stalen buis op zijn kop terecht gekomen en heeft hij daarom nu geheugenverlies? Is hij een ( nog leukere ) dame dan mijzelf tegengekomen en heeft hij besloten bij haar te blijven ? Of is ie misschien getrouwd en heeft ie 4 kinderen en durft hij mij nu niet meer onder ogen te komen? Is Ernesto wel wie ik gedacht had, of blijkt hij een op de vlucht geslagen crimineel, moordenaar of charlatan? Is hij een spion van de voormalige KGB ( heden RIA ) en was onze romance slechts een mooie dekmantel??? Is hij eigenlijk wel doctor in de diergeneeskunde? Een wormen middeltje aan schapen toedienen, dat kan ik zelfs wel, bedenk ik mij nu ineens. Het hele verhaal Ernesto begint danig te wankelen, net als de vele russen die hier in dit land op straat voorbij strompelen, een walm van Wodka vermengd met goedkope Champagne hangt letterlijk om hen heen en is door de koude goed zichtbaar. Bij deze laatse gedachte kom ik weer bij de 1e terug en dit alles speelt zich razendsnel af in mij hoofd en draait rondjes op het ritme van de steeds sneller ronddraaiende wielen van de locomotief. Aan wie heb ik mijn lijf en leden gegeven? Cocaine in de trein. Als ik ook nog eens word aangeproken door ene Nocolai in de gang, of Ernesto er misschien al is, want de cocaine van een paar dagen geleden was erg goed bevallen,( de witte korrels hangen nog aan zijn neus ) en of ie nog meer had .....is mijn VERBAZING COMPLEET! Ernesto is al die tijd bij mij geweest, letterlijk en figuurlijk zijn we niet meer dan een centimeter van elkaar verwijderd geweest. Bovendien heb ik zelf in mijn expirimenteerfase in het verleden ook wel ervaring gehad met allerhande genotsmidellen, en ik merk het meteen als ik met iemand ben, die eea heeft geconsumeerd. Word ik voor de gek gehouden? Houd ik mijzelf voor de gek? ik was al niet gerust, maar nu al helemaal niet meer. Ik zeg redelijk gepikeerd tegen Nicolai dat ik ' mijn' Ernesto niet heb gezien, en tevens sterk betwijfel of wij het wel over dezelfde persoon hebben. Maar ik betwijfel op het moment alles, dus ja.... Hierop verontschuldigd Nocolai zich en loopt op een drafje en met een kleur op de wangen weer weg. Mij in vertwijfeling achterlatend. | |
| 17 oktober 2005, 18:35Alfredo | |
| Compleet in de war besluit ik mij terug te
trekken in mijn coupe. Ik kan het allemaal niet meer aan. Eerst heb ik nog
heerlijk warme chocolademelk met jawel: een scheutje rum gedronken bij
Rosanna in haar coupe. Ze is zo onderhand een rots in de branding voor me
geworden. Ze zag me vertwijfeld in de gang staan, naar buiten kijkend ,
hopend op een teken van leven van Ernesto . Rosanne is naar een andere coupe verhuist en deelt deze met een Gravin en de kleine Nicolai ( die er alleen maar onschuldig uitziet, maar eigenlijk een volwasssene is in een kinderlijf ) , maar deze mensen zijn net even naar de restauratie wagon voor het diner. Na een warme knuffel van Rosanna ( ze kijkt me aan alsof ze erge medelijden met me heeft ) , en met de konijnen op mijn schoot vertelt ze me dat er veel gaande is in de trein, volop complot theorieen, maar over Ernesto wist ze niets, of liet ze niets los, dat wist ik niet presies. Het enige wat ze zie, is dat ik voorzichtig moest zijn. De geruchten in de trein blijken na enig uitpluizen allemaal uit 1 bepaalde hoek te komen: de mysterieuze reisgenoot van de kleine, maar o zo pientere Nicolai. Hij blijkt van alles en iedereen op de hoogte en bazuint vanalles rond. Ik vertrouw die meneer voor geen cent. ik heb hem wel eens over de gang zien schuifelen, paranoide om zich heen kijkend. Ik hoor nu juist dat hij iedereen paranoide vind, hij let op iedereen en je merkt dat hij niemand vertrouwt. Zijn blik is doods, koud, er prankelt niets in deze meneer. Ik besluit mooi bij hem uit de buurt te blijven. Volgens mij heb ik hem in Breda ook wel eens gezien, brrrrr ,als ik hem starks na mijn reis maar niet weer tegenkom in mijn stad. Loop ik liever een blokje om, maar hier in de trein, hier gaat dat niet. Na nog een lekker kopje drank besluit ik in mijn coupe eens alles te laten bezinken. Als ik de deur achter mij dichtsla en op bed zit, voel ik iets aan mijn schoen. ik kijk ..en zie...een hand! verschrikt spring ik op, en als ik weer kijk , kijken de stralende ogen van Ernesto mij aan! Hij lag verstopt onder het bed. Hij verteld me blij te zijn om mij te zien, omhelst me ebn fluisterd dat hij heel wat heeft uit te leggen. Alfredo. Het begint bij zijn broer, zijn tweelingbroer Alfredo, een louche type. Toen hij zijn broer op de trein zag stappen , deze middag, besloot Ernesto zich meteen te verstoppen. Nu was hem ineens duidelijk waarom mensen hem zo raar aankeken, en smoesten als hij voorbij liep. Tevens dat de meeste vage figuren hem aanspraken alsof ze hem goed kenden. Hij denkt dat zijn leipe broer al de hele reis op de trein aanwezig is, en ook de naam Ernesto gebruikt. Dat doet Alfredo wel vaker, hij gebruikt Ernesto als alias voor zijn louche zaakjes. Alfredo is gespecialiseerd in antiek zilver, dwz het stelen daarvan. Wellicht dat er enig kostbaar zilver op de trein aanwezig is, en Alfredo dit probeert te bemachtigen . Ernesto en zijn broer lijken als 2 druppels water op elkaar, logisch, ze zijn een 1 eiige tweeling. En al wil Ernesto mij niet bang maken: het betekent niet veel goeds dat Alfredo zich op de trein bevind. Ik weet niet wat ik hoor, maar alle twijfles glijden ineens van mij af, ik geloof Ernesto, en ik ben erg blij dat ik 'mijn' Ernesto weer terug heb. Vertouwen is toch wel de basis van alle menselijke contact. Al die complottheorieen in deze trein drijven de mensen maar uiteen. Ik wil deze avond even niets meer met de mensen van de trein te maken hebben. De coupe deur zit stevig op slot. Buiten flitst het landschap aan ons voorbij , door de sluierende bewolking is soms een stukje van de maan te zien. Alleen wij zijn nu even belangrijkl. We schenken wat te drinken in, en dan zal Ernesto mij alles proberen uit te leggen.... al weet hij ook niet presies waar hij moet beginnen en wat zijn broer hier op de trein van plan is. | |
| 18 oktober 2005, 09:20het einde van De Grote Treinreis | |
 z.s.m. europa te verlaten, zo ver mogelijkweg van Alfredo vandaan. Na een goede nacht slaap en veel praten merken we dat de trein abrupt stopt. Er is geen station in de buurt , en als we naar buiten kijken is de trein omsingled door een legertje militaire politie. Ook zijn er diverse ambulances en doctoren met dwangbuizen in de hand. Er word hard op de deur geklopt, als we open doen staat er politie voor de deur met een most wanted poster in de hand, die ons word overhandigd. Wij lezen een internationaal opsporingsbericht van een zeer gevaarlijke ontstnapte TBS'er, een massa moordenaar, die het vooral op heel gelukkige vrouwen gemunt heeft, uit jaloezie. Een fantast, een psychisch gestoord individu. levenslange opsluiting, maar helaas ontsnapt. levensgevaarlijk voor de maatschappij. De foto komt overeen met de vreemde reisgenoot van Nicolai. Of wij deze man gezien hadden, ja natuurlijk.. Al gauw staat de hele gang vol met passagiers, Rosanna, Zensi: iedereen wijst dezelfde individu aan. En al snel word met veel bombaire deze individu in een dwangbuis afgevoerd. Als ze hem net een kalmerend spuitje willen geven weet hij zich los te worstelen en rent in zijn dwangbuis de toendra op. Oorverdovend knallen uit semi automatische geweren overstemmen zijn geschreeuw. Dan is er doodse stilte . Alle passagiers zijn er getuige van, iedereen zwijgt en lijkt als een standbeeld bevroren in de tijd. Wij kijken naar het zielige hoopje mens dat daar aan flarden geschoten op de toendra ligt. Als hij plotseling nog met 1 vinger beweegt krijgt hij een genade salvo. Een menselijk gedaante valt hierna niet meer te ontwaren in de kluwe van hompen vlees en plassen bloed. Nicolai zit over te geven in de politieauto . Zijn compagnon die hem heeft laten onsnappen. Voorlopig zal hij zijn dagen slijten in de rusische gevangenis. Van de Gravin geen spoor te bekennen, haar rol in dit verhaal is dan ook erg onduidelijk. Ook is er opluchting, deze man was de sfeer in de trein aardig aan het verpesten met zijn waanbeelden en psychoses, en als je er dan ook nog achter komt dat dit een zwaar gestoorde moordende TBS-er was, kan niemand er een traan om laten. Feest. Deze laatste avond in de trein sluiten we af met een spetterend feest. De hele nacht en tot de vroege morgen word er gedronken, gelachen, gefeest, reisverhalen uitgewisseld, en ook e- mail adressen en telefoon nummers. Ik heb zeker wel vrienden(inne ) voor het leven gemaakt . Morgen zal iedereen zijn eigen weg vervolgen, weg van de rails. De treinreis alleen al was een heel avontuur en ik zou iedereen aan willen raden De Grote Treinreis eens te gaan maken. Ernesto en ik...wij kunnen nog wel even vooruit van het geld dat de van Gogh ons opbrengt, voorlopig gaan we op wereld reis . Natuurlijk heb ik mijn oom en tante ook een flink bedrag gestuurd, zij wisten immers niets van een verborgen Van Gogh. Het schilderij blijkt al meer dan 100 jaar in mijn familie ( gekregen van een roodharige nederlander met slechts 1 oor.....nadat overgrootouders deze arme man onderdak en eten haden gegeven. Wie dat was is vooralsnog onbekend . Het ( toen dan ) zeer moderne schilderij viel niet zo in de smaak en er was al overheen geschilderd voordat mijn tante het erfde, waarna zij haar schilderij weer daar overheen had geplaatst. En van Ernesto's broer Alfredo...daar hebben we nooit meer een teken van leven van vernomen.....waarom hij op de trein was en wat er echt met hem gebeurd is, blijft voor ons altijd een mysterie. | |
| 20 oktober 2005, 18:04de laatste foto | |
 | |